یار با ماست

 امروز احساس کردم که دارم به یک نوع بی‌نیازی می‌رسم. بی‌نیازی از توجه دیگران، بی‌نیازی از دیده‌شدن و فهمیده شدن درجمع دوست و آشنا و همکار و.... بی‌نیازی از محبت اطرافیان. دیگر از این‌که کسی مرا یادش برود غمگین نمی‌شوم. زود می‌بخشم و فراموش می‌کنم ....و فکر میکنم دلیلش یک چیز بیشتر نیست:

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است